US 50, Nevada (2008)

De hele dag keek ik naar een beeld dat ik maar al te goed kende. De hele dag? Nee, de hele week. Of misschien zelfs: de hele maand. Twee maanden eigenlijk. Het is het beeld van albumhoezen, reclamecampagnes en nog veel meer. Het is het beeld van de eindeloze weg door de woestijn. Een lange rechte weg die heel in de verte in de horizon wegloopt. Meestal in een bergkam. Uren fietste ik door met hetzelfde beeld van die bergkam die daar maar op afstand bleef liggen, maar waarvan ik wist dat ik er op een gegeven moment wel overheen moest.
Dat beeld kon ik aan US 50 in Nevada slechts ontwijken door even te stoppen. De fiets even aan de kant van de weg te leggen en dan gewoon een tijdje naar het landschap te kijken. De strook asfalt maakte vooral duidelijk dat Amerika nog veel groter was dan het dunne spoor dat ik volgde. En zelfs op die strook asfalt door dat majestueze landschap kwam ik maar sporadisch ander verkeer tegen.
Het was een fraai gezicht hoe de wolken op afstand donker waren en er daar links wat neerslag viel. De dichtstbijzijnde berg was geheel donker door de wolken. De bergen op grotere afstand rechts lagen nog grotendeels in de zon. Halverwege drukten wolkenpartijen vage afdrukken op het lichtbruin van de berg. Waar ik stond scheen de zon onbekommerd. De regen die ik in de verte zag zou voor afkoeling kunnen zorgen, maar op mijn tocht van Ely naar Baker viel geen spatje.
Eigenlijk zag het er links en rechts van die strook asfalt niet echt anders uit dan wat ik recht voor me zag. Overal woestijn. Onherbergzaam gebied, daar kon een streep asfalt niet veel aan veranderen.
Die eenzame weg op al die hoesfoto’s staat voor vooruitgang. De hang naar avontuur. De drang naar het verkennen van andere streken. De mogelijkheid om iets van het leven te maken. Voor artiesten betekent die weg dat ze het gaan maken. Ze hebben een cd opgenomen en nu moet die muziek ook door onbekenden elders echt kunnen worden ervaren. Live gespeeld in een zaal, stadion of park voor nieuwe gezichten. Die eenzame weg op de hoes is het leven on the road.
Nogmaals, die weg zag ik de hele dag. Week. Maand. Tijd zat om over het leven na te denken. Welk dun spoor moest ik volgen? Het asfalt? Of zou er ook een leven mogelijk zijn aan de zijkant van het bestaan? Hoewel, zijkant, dat was toch wel een rare term. Want de zijkant van de weg was onnoemelijk veel groter dan die strook asfalt.
Ook al fietste ik op een mountainbike, in Nederland bij gebrek aan bergen al snel ‘vernederlandst’ tot all terrain bike, het profiel van mijn banden was gemaakt voor asfalt. Dus ik hoefde er niet over na te denken om echt de woestijn in te trekken. Mijn onderneming zou beperkt blijven tot fietsen over een weg die er voor mij was neergelegd. Gelukkig wist ik uit de reclame dat die eenzame weg stond voor avontuur. En dus ook voor een succesvol leven, want daar gaat reclame altijd over.