It Hurts So Good

Dale Watson is al jaren bezig om het vertrouwen te herstellen in goede oude countrymuziek. Dat doet hij niet alleen met zijn voor het genre gemaakte donkerbruine stem, maar vooral ook door er met zijn band een soepele swing aan toe te voegen. Door zijn eigen stempel te drukken op authentieke honky tonk is Dale Watson uitgegroeid tot een oorspronkelijk artiest. Liefhebbers van Johnny Cash zouden ook eens naar deze artiest uit Austin moeten luisteren. Met name zijn cd HEEAH!! (in Amerika uitgebracht als Whiskey And God) is magistraal.
De musicus uit Austin treedt elke donderdag op in de Continental Club en vanavond ben ik daar getuige van. Ruim drie uur gaat hij door met zijn ontspannen swingende band. Veel beter nog dan ik hem ooit heb gezien tijdens optredens in Nederland. Natuurlijk is de Continental Club ook een veel geschiktere plek voor deze muziek dan welke concertzaal ook.
Een jongedame uit Minnesota ziet me genieten, maar helemaal verklaren kan ze dat niet. ¨Je ziet er helemaal niet uit als een honky tonker¨, zegt ze, ¨eerder als iemand uit Europa.¨ Ik weet niet of ik met die opmerking blij moet zijn, of juist niet. Feit is dat ik hier in Texas laarzen aanschaf, zodat ze me in Groningen wel weer een cowboy zullen noemen. Da´s prima, maar hier in Amerika ben ik eigenlijk toch liever inderdaad een wat stijlvoller Europeaan.
Ach ja, die hele liefde voor (alternatieve) country en het cowboyimago is natuurlijk ook ontstaan uit een nooit opgeloste identiteitscrisis. De eenzame cowboy die altijd maar weer vertrekt richting ondergaande zon. Weg van de problemen. Weg van alle zorgen. Weg van het maken van keuzes. Het is het leven on the road. Dale Watson zou zeggen: It Hurts So Good.