Het verstand op nul en de blik op oneindig, wat is het toch eigenlijk een onnozele uitdrukking. Oké, misschien vat de wielerterm goed samen wat het is om door het Hogeland van Groningen te fietsen. Waar je in alle ruimte de oneindigheid toch vooral moet zoeken in je hoofd. Want voor je het weet houden die lange rechte wegen er toch echt op.
Wat het is om over echt lange rechte wegen te fietsen; ik heb het nu ervaren. Die blik op oneindig heb je er niet nodig, want daar kun je niets mee. Want oneindig is er veel te ver weg. En dan lukt het echt niet om het verstand op nul te zetten. Dan begint het te malen daar bovenin. Gebeurt er van alles in het hoofd, terwijl er verder absoluut niets gebeurt.
Ik ben blij dat ik in Utah ben. Vandaag fiets ik over drie kilometer hoogte. Geen centje pijn. Kijk, die bochten geven je een doel. Steeds weer. Daarbij hoef je dus niet na te denken. Gewoon een kwestie van doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten