Utah verwelkomt me met een dichte wind die vol in mijn gezicht blaast. Ik moet ruim 130 kilometer fietsen over een vrijwel rechte weg, met daarin ook nog eens drie bergpassen. Bovendien is er nergens een gelegenheid om iets te drinken of te eten te kopen. State Road 21 in Utah is nog leger dan de loneliest road in America. Hooguit eens per vijf minuten zie ik een auto.
Met het hoofd gebogen om zo weinig mogelijk wind te vangen, volg ik de witte lijn langs de kant van de weg. Oog voor de omgeving heb ik nauwelijks. Het is domweg op de pedalen duwen. Een adembenemende lucht die ik inmiddels maar al te goed ken van alle roadkill, doet me toch even opkijken. Rechts ligt een enorm kadaver. Ik fiets nog een klein eindje door en stap dan af. Uit de wind loop ik op het dode beest af. Het is een paard. Een eindje verder ontwaar ik een koe op een skateboard. Wel zo´n plezierig gezicht.
In de woestijn zie ik enkele dust devils, dat zijn zandverstuivingen in de vorm van een tornado. Pakte de wind mij ook maar op, denk ik. In een keer over de bergen. Zelfs in de afdalingen van de Halfway Summit, Wah Wah Summit en Frisco Summit moet ik op de pedalen duwen om vooruit te komen.
Met pijn en moeite bereik ik Milford. Een doof gevoel in de handen. Zadelpijn. En mijn kaken doen zeer van het moeilijk kijken. De yell als ik eindelijk Milford zie liggen, komt er dan ook maar weinig overtuigend meer uit. Ik voel me eerder een dood paard dan een koe op een skateboard.
4 opmerkingen:
Ha die John,
Echt afzien dus :-(
Werd je maar vooruitgeduwd op een skateboard!
Maar ja, als het allemaal zo gemakkelijk zou gaan was het vast niet zo lonely meer op die wegen.
Luister nu naar o'death / head home. Denk even, wellicht heb je dat ook in je hoofd (I wish I could head home). Overigens super opzwepende muziek. Als je daar nu naar zou kunnen luisteren lukte het je wellicht de pedalen veel sneller rond te krijgen :-)
Sterkte daar met de wind!
Doet me opeens denken aan een gedicht die een vrouw in mijn poezie-album schreef op de 'Oriana', terug van Australie naar Nederland: 'the wind, the wind, the wicked old wind, she blows the skirts knee high, but God is just to send the dust, to fill the bad mans eye' !
Hey John,
Wat een geweldig leuke verhalen en foto's heb je geplaatst op je blog.
Ik zie wel dat het soms erg zwaar is en moet er ook niet aandenken om zelf zo alleen door dat land te fietsen over wegen waarvan je het einde niet kunt zien.
Succes verder en vergeet vooral niet te genieten ook al is het soms erg zwaar.
groetjes Annie
Hoi John,
Mijn rijmpje van de vorige reactie slaat natuurlijk nergens op... maar van het één komt het ander... als ik denk aan het afzien, de weg waar geen eind aan komt, en alleen de streep in het midden, moet ik denken aan het mooie lied van Daniel Lohues:
Deurrieden tot an de streep
De ronde van ‘t leben
giet nou en dan zwaor
Tegen de berg op,
soms krieg ie ‘t nie klaor
Mar volgens de Kneet
zat ‘m hier in de kneep
Je moeten gewoon deurieden
tot an de streep
Afstappen kan nie
De wedstried giet deur
soms gao’j oeh, zo zachies
Soms loop ie veur
Ku’j echt nie meer verder
Neem ‘n energyreep
Want je moeten deurieden
tot an de streep
Niet ieder zien streep
lig waor je ‘m verwacht
Mar ergens lig e
En Petrus vlagt af
Ik gung der naor leben
Want ik begreep
Je moeten gewoon deurrieden
Tot an de streep
Dus John......: gewoon deurrieden !
Hoi John, wat een prachtige verhaaltjes en indrukwekkende foto's. Dat had ook in de krant gemoeten. Extra kwaliteit. Heb veel plezier, maar dat heb je wel ondanks het stoempen af en toe.
Groet, Jan Louwes
Een reactie posten