Afgestapt op de vluchtstrook

En zo was het opeens voorbij. Afgestapt op de vluchtstrook. Net buiten Houston. Aan de andere kant van de door een lage betonnen muur gescheiden rijbanen toetert een auto. Dat zou Joe (zie: weerzien op de vluchtstrook) wel eens kunnen zijn, denk ik, maar het is al te laat om de hand nog op te steken. Niet veel later zwaait iemand in een auto die me voorbij rijdt en een eindje verder stopt op de vluchtstrook. Het is Joe, die op de terugweg is naar Austin. Hij biedt aan om me naar een motel in de buurt van het vliegveld te brengen, zodat ik de chaos van Houston kan vermijden. Hij brengt zijn eigen fiets terug naar zijn logeeradres van de afgelopen nacht, hij was nog maar net onderweg namelijk, en staat een kwartiertje later op de afgesproken afslag. De tassen gaan van de fiets en dan is het dus echt voorbij. Eerder dan verwacht, maar ik ben blij dat ik niet door Houston hoef te fietsen. Tijd om die stad nog te verkennen is er toch al niet meer. Een nachtje slapen nog in het zoveelste motel en dan de volgende dag wachten tot mijn vlucht vertrekt. Zo'n laatste dag is zelden de moeite waard.