The wind is gonna blow you away. Zo erg is het niet. De wind blaast me niet zomaar weg. Maar toch. Wat een roteind is het naar Amarillo. Van de omgeving krijg ik helemaal niets mee. Staan er ja-knikkers? Molens? Het zal wel. Het interesseert me niet. Ik wil alleen maar die 85 mijl naar Amarillo wegwerken.
Tegenvaller: nu ben ik in Amarillo, maar ik zie nergens een tankstation. En ik heb dorst. Drinken moet ik hebben. Waar? In elke stad is een tankstation het eerste dat ik zie. Maar hier dus niet.
Amarillo is nogal uitgestrekt. Veel te groot om op de fiets te verkennen. Zeker nu het regent. Toch ben ik een dagje in de stad gebleven. Ik heb wel wat rust nodig. Een verloren dag, zo voelt het. Ik had cowboylaarzen willen kopen, maar in plaats daarvan loop ik een klein eindje door de plassen naar het naast het hotel gelegen restaurant en krijg natte voeten.
Inmiddels is er een tornadowaarschuwing uitgegaan, kan het onweren en zal het morgen ook weer regenen. Moet ik nog een dag blijven? Ik heb een beetje de blues. Wat moet ik hier zonder auto? Met natte voeten is er geen lol aan om Amarillo te verkennen. Dus dan maar de televisie. Gelukkig zie ik een rechtstreekse uitzending van een briljante toespraak van Barack Obama in Philadelphia. En nu is er een documentaire voor over Johnny Cash.
Misschien hou ik wel meer van het Amerika dat ik ken uit de media, van platen en films, dan het Amerika dat ik dagelijks tracht weg te trappen. Of ben ik nu door de omstandigheden wat al te somber?
De foto van de spoorwegovergang is gemaakt in Oklahoma. Texas heeft nog weinig opgeleverd. Hopelijk verandert dat spoedig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten