Monarch Pass

In de woestijn vroeg ik me soms af waarom ik toch die ballast als lange wielerbroek, zweethemden en regenjack had meegenomen. Nu weet ik waarom. Het is in Gunnison slechts twee graden boven nul als ik wakker word. Dat belooft weinig goeds voor mijn hernieuwde kennismaking met Monarch Pass, 3447 meter hoog. En ik heb al zulke slechte herinneringen aan deze berg in de Rocky Mountains.
Vijf jaar geleden fietste ik van San Francisco naar New Hampshire met America By Bicycle. Op de racefiets die keer. De bagage werd vervoerd. Ook toen kwamen we door Gunnison, waar ik nog even rondfietste om wat foto´s te nemen. Bij een stoplicht werd ik aangereden door een pick-up truck die linksaf sloeg en mij als tegemoet komend verkeer geen voorrang verleende. Even uitleggen: in Amerika gaan de stoplichten in twee beurten, zodat afslaand verkeer dient te wachten op verkeer dat rechtdoor gaat. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht in een ambulance, maar op de foto´s was geen blijvende schade te zien. Dat was maar goed ook, want precies een jaar eerder was ik ook al aangereden. Bij dat ongeluk in Roden waren de gevolgen erger: een gebroken bovenbeen en een gebroken heup. Dus de schrik in Gunnison was groot.
In een bestelbus moest ik in 2003 toekijken hoe de rest van de groep Monarch Pass beklom. Er waren trouwens ook enkele fietsers die er maar liever niet aan begonnen en die me gezelschap hielden. Onbegrijpelijk, maar goed.
Vandaag gaat het dus eindelijk gebeuren. Monarch Pass trekt flink aan de kuiten en zo ongeveer op driekwart van de berg begint het te sneeuwen. Maar ik weet dat ze op de top heerlijke warme chili verkopen, dus niets kan mij stoppen.
De chili is op en in de afdaling is het vreselijk koud (ik heb er ook nog een regenjack bij aangetrokken), maar als het ergste leed geleden is, kan ik niet ophouden met vreugdekreten. Yeehaw!