Automerika

Bij het binnenrijden van de meeste Amerikaanse steden, kan ik niet langer mijn toevlucht zoeken tot de vluchtstrook. Die verdwijnt dan namelijk nogal eens. Dan fiets ik meestal op het midden van de rechterrijstrook, zodat automobilisten naar de linkerrijstrook moeten en me niet rakelings passeren. Regelmatig meent iemand dan met luid toeteren duidelijk te maken dat de weg er is voor auto´s. Deze keer, in Abilene, zijn het twee jonge jongens die nogal opgefokt doen. Met een blik over mijn schouder tracht ik duidelijk te maken dat ik niet opzij ga, omdat ik toch ook ergens mijn weg moet kunnen vinden. Zelfs in Automerika.
Mijn favoriete auto´s staan te roesten. Modellen uit de jaren vijftig. Soms zal het nooit meer goed komen met ze, andere exemplaren worden gered.
In Automerika heb je ook wel degelijk fietsers. Bill Core (56) houdt me staande. Hij is zelf op de racefiets en staat net voor zijn zaak om er iets af te leveren. Vorig jaar fietste hij van Los Angeles naar Abilene, zijn woonplaats. Hij is stikjaloers en zou zo mee willen. Hij geeft me twintig dollar. Een gebaar om iets terug te doen voor alle hulp die hij van mensen onderweg heeft gekregen. Hoe ik ook praat, ik kom er niet onderuit om het biljet aan te nemen.
Via enkele bedrijventerreinen en parkeerplaatsen brengt hij me naar een straat met meerdere motels. Het soort motels waar je het best een wapen bij je zou kunnen hebben, aldus Core, maar die woorden slikt hij ook direct weer in. We hebben het net gehad over alle vriendelijke mensen die je tijdens zo´n fietsreis ontmoet en dat we ons nooit onveilig voelen... Ik neem een kamer in het Western Motel. Tot vuurgevechten komt het niet. Blijkbaar houden ook de gasten van het iets verder gelegen Ponca Motel, met een indianenhoofd in neon, zich rustig.