Een fraai vormgegeven pijl kan ik niet zomaar voorbij fietsen. Het is een klassiek stuk Amerikaans design.
Voor de route van vandaag is een pijl niet nodig. Ik fiets over US 287/385 van Lamar, Colorado, naar Boise City, Oklahoma. Honderd mijl, dat is 160 kilometer, dezelfde weg blijven volgen. Veel mogelijkheden om ergens af te slaan zijn er overigens ook niet.
Na de Rockies zijn de high plains een nieuwe uitdaging. Wind is hier het woord. Op de kale prairie waait het altijd. En meewind of tegenwind is een verschil van dag en nacht. Met een niet al te sterke zijwind tref ik het redelijk. Maar toch, de 18-wheelers die in tegengestelde richting rijden geven me een flinke klap, terwijl de vrachtwagens die me voorbij gaan me een geweldige zwieper bezorgen.
Even lijkt het er op dat ik wegens wegwerkzaamheden een lift krijg van zo´n zeven mijl. Net als al het andere verkeer moet ik wachten voor een wegwerker met het bord STOP. Hij neemt contact op met zijn voorman en vraagt of die me in zijn auto voorbij de werkzaamheden kan brengen. Maar het antwoord dat ik duidelijk meekrijg is: I ain´t got time for this shit. En dus moet ik gewoon fietsen en opletten voor de trucks die af en aan rijden.
In Springfield, een van de weinige plaatsen tussen Lamar en Boise City, is het al niet veel anders dan in de meeste andere Amerikaanse stadjes; veel leegstaande winkelpanden aan Main Street.
1 opmerking:
Hoi John,
Troosteloos gezicht al die lege panden. Hoop dat je af en toe nog een volle winkel aantreft. Ben benieuwd of het erg anders is dan 5jaar geleden. Met die crisis hebben wij overigens wel het rambam van die maffe amerikanen!!Goede voortzetting van je avontuurlijke reis.
Hylke.
Een reactie posten