Vluchtstrook Amerika stopt

Het einde was te abrupt om het daar maar helemaal bij te laten. Daarom kijk ik nog even terug op bijna twee maanden fietsen door Amerika.
Opeens was het voorbij. Met toch een beetje het gevoel alsof ik voortijdig was afgestapt tijdens een wedstrijd. Erg diep ging dat gevoel overigens niet. Ik was blij dat ik mijn leven niet meer hoefde te wagen door op zoek te gaan naar een motel in de buurt van het vliegveld van Houston. Dat klinkt nogal dramatisch, maar feit is dat veel wegen in grote Amerikaanse steden absoluut ongeschikt zijn voor fietsers.
Het was ook een onbevredigend einde van dit weblog, zo'n laatste stukje geschreven op de computer van het Super 8 Motel. Zonder foto, want die kon ik alleen via mijn mini-laptop op het net zetten. Het was overigens een van de weinige motels waar ze geen draadloze internetverbinding hadden. Merkwaardig voor een vestiging van een grote keten en zeker gezien de ligging bij een vliegveld.
De reis die begon bij de Golden Gate Bridge van San Francisco had als doel om mijn eigen cowboydroom na te jagen. Dat moet niet te letterlijk genomen worden. De cowboydroom is niets anders dan onderweg zijn, onafhankelijkheid, het bij voorbaat van melancholie doortrokken gevoel op zoek te gaan naar niets. Om vervolgens onderweg door nergensland te beseffen dat je dat nooit zult vinden. De road to nowhere bestaat niet.
De eerste aflevering van dit blog had als titel Thuis in Amerika. Amerika staat in de platenkast en in de boekenkast. Het is dan ook heerlijk om weer thuis te zijn in mijn eigen Amerika. Daar waar mijn beeld van americana geen geweld wordt aangedaan door de werkelijkheid. Ik hoef maar te luisteren naar The Great Ride van Chris Brecht (een prachtige dit jaar uitgekomen debuutplaat van een jonge vent uit Austin, Texas) of het boek Highway - America's Endless Dream van fotograaf Jeff Brouws open te slaan en ik ervaar dezelfde kick die ik had in de tijd dat ik nog speelde met klapperpistolen of pijl en boog. Jawel, mijn eigen American dream.
In Amerika is het wel eens moeilijk om die droom in stand te houden. Amerika staat voor eenheidsworst. Overal zijn aan de randen van de steden bedrijfjes gevestigd in golfplaten loodsen. En de laatste jaren zijn er vooral complexen met identieke opslagruimten neergezet. Overigens moet ik bekennen dat ook die een zekere visuele aantrekkingskracht hebben, maar de mythische proporties van oude motels, diners en tankstations is toch vele malen groter. Die storage units vertegenwoordigen de stilstand. Dingen opslaan die je eigenlijk niet nodig hebt. Terwijl het aloude Amerika van gas, food, lodging altijd in beweging was.
Bestaat dat Amerika in beweging nog? De Duitse regisseur Wim Wenders voorspelde in een interview in het fotoboek Written In The West (1987) dat Amerikanen in de toekomst zich vooral zouden verplaatsen met het vliegtuig. Het Amerika van kust tot kust zouden ze niet meer zien. Hij had gelijk. Het zijn voornamelijk nog truckers en gepensioneerden in campers die de enorme uitgestrektheid van Amerika ervaren.
Het Amerika waar ik van houd, is in staat van verval. Dat is al een hele tijd zo en dat is ook een deel van de aantrekkingskracht. Voordat Wim Wenders de film Paris, Texas maakte, reisde hij met een fototoestel door het Westen van Amerika om zich voor te bereiden. Dat leverde Written In The West op. Wenders maakte die foto's, omdat hij gegrepen was door de magische attractie van het verval.
Beelden verzamelen voordat ze zullen verdwijnen, dat is misschien wel de drijfveer van mijn fietstochten door Amerika. Elk moment kan ik in de remmen knijpen en de camera uit de stuurtas halen. De meeste mensen vliegen over Amerika. Of rijden het te snel voorbij. Vluchtstrook Amerika stopt.