Al enkele dagen fiets ik over Highway 50 in Nevada. Het Amerikaanse tijdschrift Life noemde deze weg in 1986 the loneliest road in America. Dus hoe is dat, fietsen door nergensland in totale eenzaamheid? Welnu, ik heb geluk. Ik fiets altijd met een compagnon. Erg gezellig is die echter niet. Bovendien kunnen we het maar zelden eens worden over de juiste snelheid waarmee we naar het oosten fietsen. In de ochtend verblijft mijn fietsmaatje steevast in mijn wiel. Zo rond het middaguur komt hij eindelijk naast me fietsen, altijd aan de linkerkant, maar kopwerk doen is er dan nog steeds niet bij. Pas aan het eind van de rit gaat mijn compagnon langzaam maar zeker voor me uit rijden. Een beetje pesterig eigenlijk.
Vandaag is het voor het eerst tijdens deze fietstocht enigszins bewolkt. Mijn compagnon heeft er direct geen zin meer in en is nergens te bekennen. Dat bevalt me eigenlijk wel. Ik ben namelijk constant nogal jaloers op hem. Want ook al is er hier over een afstand van zo´n 500 kilometer geen streepje schaduw te vinden, die meefietser krijgt het altijd voor elkaar om dat koele plekje te vinden. En nu is het mij eindelijk ook eens gelukt.
Moet ik verder nog iets melden over the loneliest road in America? Of zegt de foto voldoende?
2 opmerkingen:
Ha John,
Ja dat krijg je als je zo alleen op pad bent op the loneliest road in America, je gaat in jezelf praten en volgens mij ben je al aardig aan het hallucineren... zorg dus goed voor een ander maatje... WATER !
Ik moet er niet aan denken als ik die weg zie, waar houdt het op??Ben ik blij dat ik straks de afstanden in een bus afleg :-)
Hoi John,
Hopelijk gaat het jou net als Lucky Luke: sneller dan zijn eigen....Dan ben jij altijd voor donker binnen.
Hele mooie foto's.
Hans
Een reactie posten